Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2014

Το χρονικό και οι φωτογραφίες ενός αποκριάτικου χορού

Mεγάλη επιτυχία χθες ο αποκριάτικος χορός. Κάθε χρόνο βέβαια γεμίζει το γυμναστήριο του σχολείου αλλά φέτος ήταν το κάτι άλλο. Ξεπεράστηκε κάθε προσδοκία μας.




Οι προετοιμασίες. 
Κράτησαν μέρες με την πρόεδρο και την ταμία να σηκώνουν το μεγαλύτερο βάρος. Πρώτα- πρώτα έπρεπε να
εξασφαλιστούν τα δώρα για την κλήρωση. Η ζητιανιά δεν μας ταιριάζει κι έτσι αντί να γυρίζουμε από μαγαζάκι σε μαγαζάκι αποφασίσαμε να διαθέσουμε ένα ποσό για να
αγοράσουμε δώρα που θα ήταν αποδεκτά με χαρά από τα παιδιά. Tablet, mp4, mp3 και 3 δωροεπιταγές για παιχνίδια μας φάνηκαν λίγα αλλά δυστυχώς το ταμείον κατρακυλούσε στο μείον και περιοριστήκαμε σ΄αυτά. Πού οι περσινές δόξες με ποδήλατα, skateboard, κάμερες, cd και dvd player! (σημειώνω πως το dvd ουδέποτε λειτούργησε, σύμφωνα με αυτόν που το έτυχε, αλλά η χαρά του τη στιγμή που έβλεπε το τυχερό αριθμό στο χέρι του δεν μετριέται, μου ομολόγησε). Κι έκει που λέγαμε δεν βαριέσαι κρίση έχουμε και στις κληρώσεις, μια μήτερα του σχολείου πλησίασε διστακτικά την ταμία και ρώτησε αν δεχόμαστε να προσφέρει ένα δώρο κι αυτή. Το δώρο της: δύο διανυκτερεύσεις στο ξενοδοχείο της 'Βαρόσι-4 εποχές' στην Έδεσσα (τον πιο όμορφο παραδοσιακό ξενώνα της πόλης κατά τη γνώμη μου). Τι μας λέτε κυρία μου! Είστε ένα βήμα από το να σας ανακηρύξουμε ευεργέτη του συλλόγου και συζητάτε αν το δεχόμαστε; Καλός οιωνός, σκεφτήκαμε, το δώρο εξ ουρανού.

Κάποια πρότεινε να κάνουμε το χορό σε κάποιο κέντρο
διασκέδασης. Δεν θα περίσσευε ευρώπουλο, απορρίφθηκε για οικονομικούς λόγους. Στη συνέχεια έπεσε η ιδέα του κλόουν (δική μου ήταν, αφού πέρυσι φέραμε φέτος γιατί όχι;) απορρίφθηκε για οικονομικούς λόγους. Μετά έπεσε η ιδέα του dj , απορρίφθηκε για οικονομικούς λόγους. Μετά η ιδέα του σάντουιτς με μπιφτέκι - σουβλάκι (και πέρυσι είχαμε), απορρίφθηκε για οικονομικούς λόγους. Τέλος έπεσε βαριά η ιδέα να βρούμε κάποιους που, με το αζημείωτο βέβαια, θα έστρωναν τα τραπέζια και στο τέλος θα συμμάζευαν και θα καθάριζαν, ναι σωστά μαντεύετε απορρίφθηκε για οικονομικούς λόγους.
Τελικά συμφωνία για τα σάντουιτς κλείστηκε με το κυλικείο, ποτά μας άφησε παρακαταθήκη ένας καλός άνθρωπος, σερπαντίνες αγοράστηκαν από το ακατανόμαστον  πολυκατάστημα, το βαφτιστήρι της προέδρου έγραψε τρία cd με μουσική , προσκλήσεις - αφίσσες έφτιαξε η αντιπρόεδρος με picasa, irfan view και copy paste από το προπέρσινο καρναβάλι του δήμου Κυπαρισσίας και την παραμονή του χορού σηκώσαμε τα μανίκια και στρώσαμε 23 τραπέζια και 160 καρέκλες στο γυμναστήριο του σχολείου.Κάτι μπαλόνια προσπαθήσαμε να φουσκώσουμε , τρόμπα δεν είχαμε, τα μισά έσκαγαν σε ένα λεπτό, μύριζαν και πετρέλαιο (η γνωστή ποιότητα του ακατανόμαστου), τα παρατήσαμε  εν μέσω σπαστικού γέλιου και άσεμνων σχολίων για τα θλιβερά μπαλόνια μας. Μείναμε σε κάτι στολίδια εποχής Νώε που βρήκαμε στο πατάρι.

Η μεγάλη μέρα.
Τα στρώσαμε όλα και περιμέναμε. Στις έξι παρά πέντε άρχισαν να έρχονται οι πρώτοι, αυτό μπορώ να σας το πω με σιγουριά. Μετά δεν θυμάμαι ακριβώς τι έγινε.
Η γκέισα
Σίγουρα πέρασαν από τα χέρια μου 300 σάντουιτς, σίγουρα η γραμματέας μου πετούσε έτοιμες σακούλες με νερό , σερπαντίνα, σάντουιτς με απίστευτη ταχύτητα (πως τα καταφέρνεις κορίτσι μου φιλόλογος είσαι, καντινιέρης σε γήπεδο έκανες;), σίγουρα μια γκέισα δίπλα μου, με πλήρη περιβολή , έτρεχε αλαφιασμένη στο κυλικείο να παραγγείλει κι άλλα αλαλάζοντας: ¨Πάλι δεν έφτασαν!¨. Παιδικά προσωπάκια: ατελείωτα, ανυπόμονα, μακιγιαρισμένα, μωρουδίστικα, εφηβικά, ιδρωμένα, γνωστά, άγνωστα, γελαστά, κλαμμένα (και  με ματωμένα χειλάκια σε μια περίπτωση), ανήσυχα (κυρία έχασα τη μαμά μου, το λαχείο μου, το φίλο μου, την αδελφή μου, το μουστάκι μου, το στέμμα μου ), απογοητευμένα (όχι η coca cola είναι μόνο για τους μεγάλους άσε την κάτω, θα γίνει σε μία ώρα η κλήρωση, hot dog τέλος μόνο κρύο σάντουιτς, τι σχέση έχει που είμαι η νονά σου θα περιμένεις τη σειρά σου, ΔΕΝ έχω κέτσαπ).

Η ώρα της κλήρωσης. 

Δόξα τω Θεώ η δασκάλα με τα χρυσά μαλλιά ήταν πάλι εκεί
και επέβλεπε τα του ήχου και τα της σκηνής. Είχε φέρει και μια έφηβη, πρώην μαθήτρια του σχολείου, που εκτελούσε χρέη dj με το laptop της. Δόξα τω Θεώ. Αν σας πω πως ένιωσα σαν ροκ σταρ σε σκηνή με παραληρούντες funs από κάτω, να το πιστέψετε. Καμμιά πενηνταριά πιτσιρίκια σπρώχνονταν και φώναζαν σαν μανιακά στη σκηνή, σήκωναν το δάχτυλο και:΄'Κυρία, κυρία εγώ, εγώ!" Τον σκοπό τους μου τον εξήγησαν σήμερα. Είχαν την ελπίδα πως αν ανέβαιναν για την κλήρωση θα είχαν την ευκαιρία μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα να ξεχωρίσουν τον ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ αριθμό και φυσικά να τον
τραβήξουν από την κληρωτίδα. Εδώ αρχίζουν τα φιλοσοφικά ερωτήματα για την ανθρώπινη φύση, που πολύ τα αγαπάμε εδώ στο blog, αλλά ας μην ξεφεύγουμε του θέματος. Να μην τα πολυλογώ με την κλήρωση του  tablet η τσιρίδα ξεπέρασε τα ντεσιμπελ αντοχής του  ακουστικού μου τυμπάνου.
Εν τέλει μία τυχερή  μαθήτρια της πέμπτης, σπρώχνοντας με χέρια και  με πόδια, ήρθε και παρέλαβε το πολυπόθητο έπαθλο της τύχης.







Το τέλος.

 Η ταμίας μας είναι πολύ σοβαρό κορίτσι. Κι όμως καθώς στεκόμουν ανάμεσα σε μια στοίβα σκουπίδια και πενιχρά υπολείμματα αναψυκτικών και μπύρας, την είδα να τρέχει χαρούμενα έξαλλη κρατώντας ένα μαύρο κουτί παπουτσιών (τόση χαρά για ένα ζευγάρι σπορτέξ ούτε στα  νιάτα μας!) και να χώνεται στο γραφείο με την πρόεδρο και τη διευθύντρια. Όταν η πόρτα άνοιξε μας ανακοινώθηκε το ποσό που συγκεντρώθηκε, διόλου ευκαταφρόνητο για τα  δύσκολα οικονομικά του συλλόγου και φυσικά όπως είπα και στην αρχή πέρα από κάθε προσδοκία! Εντάξει, άνοιξα τρείς μπύρες και τις μοιραστήκαμε  μέσα σε γυναικείες κραυγές ενθουσιασμού. Σπατάλη θα μου πείτε, έπρεπε όμως να πάρω κουράγιο για το συμμάζεμα. Τραπέζια 26, καρέκλες 160, σακούλες σκουπιδιών 10. Βοήθησαν κι οι σύζυγοι και τα παιδάκια που έμειναν ως το τέλος
 ( Κωνσταντίνα, Κατερίνα, Σωτήρης, Νίκος , Δρόσος, Ρωμανός). Σβήσαμε φώτα, κλειδώσαμε πόρτες, άντε και του χρόνου.
Χθες το βράδυ.

 Τα κορίτσια του συλλόγου δεν τα γνώριζα πέρυσι που ορίστηκε το Δ.Σ του συλλόγου, με τις δύο είχαμε ένα 'γειά'. Τις ευχαριστώ όλες γιατί, άθελά τους και μέσα από τις συμφωνίες μας, τις διαφωνίες μας αλλά και τον κοινό μας κόπο μου έμαθαν τη χαρά του εθελοντισμού. Στην  περίπτωση του αποκριάτικου χορού μου έμαθαν πως είναι ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΧΩΡΙΣ ΧΡΗΜΑΤΑ! 
Σήμερα το πρωί.
Ρώτησα τον γιό μου :
- Δεν σε είδα καθόλου χθες πουλάκι μου (μην γελάτε, εσείς δεν είπατε ποτέ τους γιούς σας πουλάκια;) πέρασες καλά στο χορό;
- Τι λες ρε μαμά! Τέλεια! Μέχρι και μπάλα παίξαμε στην αυλή ως που άρχισε να ρίχνει καρεκλοπόδαρα...
Σερπαντίνες , χαρτοπετσέτες, μισοφαγωμένα σάντουιτς όλα να λειώνουν κάτω από την καταρρακτώδη βροχή.
Την αυλή την είχαμε ξεχάσει....






Υ.Γ Οι φωτογραφίες είναι μικρές και θολές για ευνόητους λόγους.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...