Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2014

Το χρονικό και οι φωτογραφίες ενός αποκριάτικου χορού

Mεγάλη επιτυχία χθες ο αποκριάτικος χορός. Κάθε χρόνο βέβαια γεμίζει το γυμναστήριο του σχολείου αλλά φέτος ήταν το κάτι άλλο. Ξεπεράστηκε κάθε προσδοκία μας.




Οι προετοιμασίες. 
Κράτησαν μέρες με την πρόεδρο και την ταμία να σηκώνουν το μεγαλύτερο βάρος. Πρώτα- πρώτα έπρεπε να
εξασφαλιστούν τα δώρα για την κλήρωση. Η ζητιανιά δεν μας ταιριάζει κι έτσι αντί να γυρίζουμε από μαγαζάκι σε μαγαζάκι αποφασίσαμε να διαθέσουμε ένα ποσό για να
αγοράσουμε δώρα που θα ήταν αποδεκτά με χαρά από τα παιδιά. Tablet, mp4, mp3 και 3 δωροεπιταγές για παιχνίδια μας φάνηκαν λίγα αλλά δυστυχώς το ταμείον κατρακυλούσε στο μείον και περιοριστήκαμε σ΄αυτά. Πού οι περσινές δόξες με ποδήλατα, skateboard, κάμερες, cd και dvd player! (σημειώνω πως το dvd ουδέποτε λειτούργησε, σύμφωνα με αυτόν που το έτυχε, αλλά η χαρά του τη στιγμή που έβλεπε το τυχερό αριθμό στο χέρι του δεν μετριέται, μου ομολόγησε). Κι έκει που λέγαμε δεν βαριέσαι κρίση έχουμε και στις κληρώσεις, μια μήτερα του σχολείου πλησίασε διστακτικά την ταμία και ρώτησε αν δεχόμαστε να προσφέρει ένα δώρο κι αυτή. Το δώρο της: δύο διανυκτερεύσεις στο ξενοδοχείο της 'Βαρόσι-4 εποχές' στην Έδεσσα (τον πιο όμορφο παραδοσιακό ξενώνα της πόλης κατά τη γνώμη μου). Τι μας λέτε κυρία μου! Είστε ένα βήμα από το να σας ανακηρύξουμε ευεργέτη του συλλόγου και συζητάτε αν το δεχόμαστε; Καλός οιωνός, σκεφτήκαμε, το δώρο εξ ουρανού.

Κάποια πρότεινε να κάνουμε το χορό σε κάποιο κέντρο
διασκέδασης. Δεν θα περίσσευε ευρώπουλο, απορρίφθηκε για οικονομικούς λόγους. Στη συνέχεια έπεσε η ιδέα του κλόουν (δική μου ήταν, αφού πέρυσι φέραμε φέτος γιατί όχι;) απορρίφθηκε για οικονομικούς λόγους. Μετά έπεσε η ιδέα του dj , απορρίφθηκε για οικονομικούς λόγους. Μετά η ιδέα του σάντουιτς με μπιφτέκι - σουβλάκι (και πέρυσι είχαμε), απορρίφθηκε για οικονομικούς λόγους. Τέλος έπεσε βαριά η ιδέα να βρούμε κάποιους που, με το αζημείωτο βέβαια, θα έστρωναν τα τραπέζια και στο τέλος θα συμμάζευαν και θα καθάριζαν, ναι σωστά μαντεύετε απορρίφθηκε για οικονομικούς λόγους.
Τελικά συμφωνία για τα σάντουιτς κλείστηκε με το κυλικείο, ποτά μας άφησε παρακαταθήκη ένας καλός άνθρωπος, σερπαντίνες αγοράστηκαν από το ακατανόμαστον  πολυκατάστημα, το βαφτιστήρι της προέδρου έγραψε τρία cd με μουσική , προσκλήσεις - αφίσσες έφτιαξε η αντιπρόεδρος με picasa, irfan view και copy paste από το προπέρσινο καρναβάλι του δήμου Κυπαρισσίας και την παραμονή του χορού σηκώσαμε τα μανίκια και στρώσαμε 23 τραπέζια και 160 καρέκλες στο γυμναστήριο του σχολείου.Κάτι μπαλόνια προσπαθήσαμε να φουσκώσουμε , τρόμπα δεν είχαμε, τα μισά έσκαγαν σε ένα λεπτό, μύριζαν και πετρέλαιο (η γνωστή ποιότητα του ακατανόμαστου), τα παρατήσαμε  εν μέσω σπαστικού γέλιου και άσεμνων σχολίων για τα θλιβερά μπαλόνια μας. Μείναμε σε κάτι στολίδια εποχής Νώε που βρήκαμε στο πατάρι.

Η μεγάλη μέρα.
Τα στρώσαμε όλα και περιμέναμε. Στις έξι παρά πέντε άρχισαν να έρχονται οι πρώτοι, αυτό μπορώ να σας το πω με σιγουριά. Μετά δεν θυμάμαι ακριβώς τι έγινε.
Η γκέισα
Σίγουρα πέρασαν από τα χέρια μου 300 σάντουιτς, σίγουρα η γραμματέας μου πετούσε έτοιμες σακούλες με νερό , σερπαντίνα, σάντουιτς με απίστευτη ταχύτητα (πως τα καταφέρνεις κορίτσι μου φιλόλογος είσαι, καντινιέρης σε γήπεδο έκανες;), σίγουρα μια γκέισα δίπλα μου, με πλήρη περιβολή , έτρεχε αλαφιασμένη στο κυλικείο να παραγγείλει κι άλλα αλαλάζοντας: ¨Πάλι δεν έφτασαν!¨. Παιδικά προσωπάκια: ατελείωτα, ανυπόμονα, μακιγιαρισμένα, μωρουδίστικα, εφηβικά, ιδρωμένα, γνωστά, άγνωστα, γελαστά, κλαμμένα (και  με ματωμένα χειλάκια σε μια περίπτωση), ανήσυχα (κυρία έχασα τη μαμά μου, το λαχείο μου, το φίλο μου, την αδελφή μου, το μουστάκι μου, το στέμμα μου ), απογοητευμένα (όχι η coca cola είναι μόνο για τους μεγάλους άσε την κάτω, θα γίνει σε μία ώρα η κλήρωση, hot dog τέλος μόνο κρύο σάντουιτς, τι σχέση έχει που είμαι η νονά σου θα περιμένεις τη σειρά σου, ΔΕΝ έχω κέτσαπ).

Η ώρα της κλήρωσης. 

Δόξα τω Θεώ η δασκάλα με τα χρυσά μαλλιά ήταν πάλι εκεί
και επέβλεπε τα του ήχου και τα της σκηνής. Είχε φέρει και μια έφηβη, πρώην μαθήτρια του σχολείου, που εκτελούσε χρέη dj με το laptop της. Δόξα τω Θεώ. Αν σας πω πως ένιωσα σαν ροκ σταρ σε σκηνή με παραληρούντες funs από κάτω, να το πιστέψετε. Καμμιά πενηνταριά πιτσιρίκια σπρώχνονταν και φώναζαν σαν μανιακά στη σκηνή, σήκωναν το δάχτυλο και:΄'Κυρία, κυρία εγώ, εγώ!" Τον σκοπό τους μου τον εξήγησαν σήμερα. Είχαν την ελπίδα πως αν ανέβαιναν για την κλήρωση θα είχαν την ευκαιρία μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα να ξεχωρίσουν τον ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ αριθμό και φυσικά να τον
τραβήξουν από την κληρωτίδα. Εδώ αρχίζουν τα φιλοσοφικά ερωτήματα για την ανθρώπινη φύση, που πολύ τα αγαπάμε εδώ στο blog, αλλά ας μην ξεφεύγουμε του θέματος. Να μην τα πολυλογώ με την κλήρωση του  tablet η τσιρίδα ξεπέρασε τα ντεσιμπελ αντοχής του  ακουστικού μου τυμπάνου.
Εν τέλει μία τυχερή  μαθήτρια της πέμπτης, σπρώχνοντας με χέρια και  με πόδια, ήρθε και παρέλαβε το πολυπόθητο έπαθλο της τύχης.







Το τέλος.

 Η ταμίας μας είναι πολύ σοβαρό κορίτσι. Κι όμως καθώς στεκόμουν ανάμεσα σε μια στοίβα σκουπίδια και πενιχρά υπολείμματα αναψυκτικών και μπύρας, την είδα να τρέχει χαρούμενα έξαλλη κρατώντας ένα μαύρο κουτί παπουτσιών (τόση χαρά για ένα ζευγάρι σπορτέξ ούτε στα  νιάτα μας!) και να χώνεται στο γραφείο με την πρόεδρο και τη διευθύντρια. Όταν η πόρτα άνοιξε μας ανακοινώθηκε το ποσό που συγκεντρώθηκε, διόλου ευκαταφρόνητο για τα  δύσκολα οικονομικά του συλλόγου και φυσικά όπως είπα και στην αρχή πέρα από κάθε προσδοκία! Εντάξει, άνοιξα τρείς μπύρες και τις μοιραστήκαμε  μέσα σε γυναικείες κραυγές ενθουσιασμού. Σπατάλη θα μου πείτε, έπρεπε όμως να πάρω κουράγιο για το συμμάζεμα. Τραπέζια 26, καρέκλες 160, σακούλες σκουπιδιών 10. Βοήθησαν κι οι σύζυγοι και τα παιδάκια που έμειναν ως το τέλος
 ( Κωνσταντίνα, Κατερίνα, Σωτήρης, Νίκος , Δρόσος, Ρωμανός). Σβήσαμε φώτα, κλειδώσαμε πόρτες, άντε και του χρόνου.
Χθες το βράδυ.

 Τα κορίτσια του συλλόγου δεν τα γνώριζα πέρυσι που ορίστηκε το Δ.Σ του συλλόγου, με τις δύο είχαμε ένα 'γειά'. Τις ευχαριστώ όλες γιατί, άθελά τους και μέσα από τις συμφωνίες μας, τις διαφωνίες μας αλλά και τον κοινό μας κόπο μου έμαθαν τη χαρά του εθελοντισμού. Στην  περίπτωση του αποκριάτικου χορού μου έμαθαν πως είναι ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΧΩΡΙΣ ΧΡΗΜΑΤΑ! 
Σήμερα το πρωί.
Ρώτησα τον γιό μου :
- Δεν σε είδα καθόλου χθες πουλάκι μου (μην γελάτε, εσείς δεν είπατε ποτέ τους γιούς σας πουλάκια;) πέρασες καλά στο χορό;
- Τι λες ρε μαμά! Τέλεια! Μέχρι και μπάλα παίξαμε στην αυλή ως που άρχισε να ρίχνει καρεκλοπόδαρα...
Σερπαντίνες , χαρτοπετσέτες, μισοφαγωμένα σάντουιτς όλα να λειώνουν κάτω από την καταρρακτώδη βροχή.
Την αυλή την είχαμε ξεχάσει....






Υ.Γ Οι φωτογραφίες είναι μικρές και θολές για ευνόητους λόγους.

Τετάρτη 12 Φεβρουαρίου 2014

Η αυτογνωσία κατά τον Πυθαγόρα

το βρήκαμε και μας άρεσε στο     Εναλλακτική Δράση



Πυθαγόρας ο πρώτος Διδάσκαλος της Αυτογνωσίας (580-500 π.Χ.)
Ο μύστης αυτός επέβαλε πρακτικά στους μαθητές του την άσκηση της αυτογνωσίας.
Κατά τον Ιάμβλιχο (του Γ’ μ.Χ. αιώνα), οι μαθητές του ήσαν:
  • Οι ακουστικοί (άκουγαν μόνο, δεν ρωτούσαν τίποτε, δεν έλεγαν τίποτε).
  • Οι μαθηματικοί (η φιλοσόφηση γινόταν με αριθμούς, ως σύμβολα ερμηνευόμενα).
  • Οι φυσικοί (ανώτερου βαθμού, εισάγονταν σε πληρέστερη γνώση της φύσης και των όντων) και
  • Η τέταρτη τάξη: αυτοί που κατείχαν την ανώτατη μύηση και γνώση.
Ασκούντο σε μυστηριακές αρετές, πρώτα της σιγής (να σιωπούν) και της εχεμύθειας (να κρατούν απόλυτα μυστικά απ’ τους άλλους ό,τι άκουγαν ή διδάσκονταν και μάθαιναν). Μ’ αυτά κατόρθωναν τη θεληματική χρήση του Νου, ηρεμία, αταραξία, αυτόβουλη κατεύθυνση της σκέψης, όπου η ηθική και η λογική απαιτούν και όχι όπου το συναίσθημα (η συγκίνηση) και η τυχαία παρόρμηση απ’ τους ερεθισμούς. Επιδίωκαν και την καταστολή των ορμών, των επιθυμιών, των ορέξεων και γενικά των παθών και όλων όσων αποτελούν εμπόδιο στην αυτογνωσία.
Επέβαλλε έπειτα ο Πυθαγόρας στους μαθητές του να εφαρμόζουν στη ζωή τους τις αρετές
α) της ευσέβειας. “Θεόν τίμα, πρώτα και σέβου”.
β) της ευορκίας. “Σέβου όρκον” που θα πει συνέπεια και ακριβή τήρηση του όρκου που δόθηκε, αλλά και κάθε υπόσχεσης.

Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2014

Ιστορία της τέχνης - El Greco

μαθήματα από την Πόπη Κοκονά

Αυτοπροσωπογραφία
Εl Espolio
Ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος γεννήθηκε το 1541 στον Χάνδακα (σημερινό Ηράκλειο της Κρήτης), καταγόμενος από μία επιφανή και σεβαστή οικογένεια. Από έγγραφο του 1574 μαθαίνουμε ότι ο Δομήνικος εκπαιδεύτηκε από μικρή ηλικία στη ζωγραφική τέχνη, λαμβάνοντας παράλληλα και σοβαρή ουμανιστική μόρφωση. Το 1563 και σε ηλικία είκοσι δύο ετών είχε διαπρέψει ως καλλιτέχνης και αποκαλούνταν πλέον «maestro».
Ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος γεννήθηκε στη Βενετοκρατούμενη Κρήτη, στην περίοδο απεμπλοκής της από τον γ΄ Βενετοκρατούμενο πόλεμο, σε μία εποχή όπου η πολιτισμική επικοινωνία ανάμεσα στην Κρήτη και τη Βενετία και η διασταύρωση του βυζαντινού με το δυτικό κόσμο υπήρξε ιδιαίτερα γόνιμη και δημιούργησε τις κατάλληλες συνθήκες για τη γέννηση και την άνθηση αυτής της μοναδικής ζωγραφικής τέχνης, που θα εκπροσωπήσει αργότερα ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος.
Τον 16ο αιώνα η ελληνική ζωγραφική παρουσίαζε μία ιδιαίτερη άνθηση με κύρια χαρακτηριστικά την καθορισμένη εικονογραφία και τις σταθερές αισθητικές αντιλήψεις. Από την περίοδο της παλαιολόγειας τέχνης και μετά, η εμφάνιση της φορητής εικόνας θα παίξει πολύ σημαντικό ρόλο στη θρησκευτική ζωή του Βυζαντινού κόσμου και τον 16ο αιώνα θα φέρει πλέον τις υπογραφές και τη χρονολόγηση από τον ζωγράφο και θα λειτουργήσει ως ένα είδος εξαγωγικού εμπορίου με μεγάλη ζήτηση στο δυτικό και ορθόδοξο τότε κόσμο.

Στην πρώιμη δημιουργική του περίοδο ανήκαν έργα που

φιλοτεχνήθηκαν στην Κρήτη και στη Βενετία, χωρίς ωστόσο να γνωρίζουμε ποια από αυτά έγιναν στον Χάνδακα ή στη Βενετία. Ένα από τα σπουδαιότερα έργα του είναι και η «Κοίμηση της Θεοτόκου» (1567), που ανακαλύφθηκε το 1983 στη Σύρο και αποτελεί το πρώτο σωζόμενο έργο του που φέρει την υπογραφή του. Άλλο σημαντικό έργο του είναι η φορητή εικόνα που απεικονίζει τον ευαγγελιστή Λουκά να ζωγραφίζει την Παναγία, έργο που συνδυάζει τα μεταβυζαντινά στοιχεία με μία πρωτότυπη και ιδιαίτερη για την εποχή του τεχνοτροπία. Αλλά σημαντικά έργα είναι επίσης «Η Προσκύνηση των Μάγων» (1565-1567), έργο το οποίο διαπνέεται από τα τυπικά χαρακτηριστικά της Βενετικής εικονογραφίας και αποτελεί θέμα όπου θα επανέλθει ο Θεοτοκόπουλος σε άλλα έργα με μικρές παραλλαγές και το τρίπτυχο της Μόδενας (1560-1565), όπου έχει εμφανή τα ελληνικά σημάδια και στοιχεία της Κρητικής τέχνης. Στα τελευταία χρόνια παραμονής του στη Βενετία άνηκαν τα έργα «Η θεραπεία του τυφλού» (1565), «Ο μυστικός δείπνος» (1560) και «Το όρος Σινά».
     Χόρχε Μανουέλ Θεοτοκόπουλος

Στην Ιταλία γνώρισε τη συμπάθεια και την εκτίμηση της Ιταλικής κοινωνίας καθώς και των ομότεχνών του, που τον αποκαλούσαν συχνά El Greco (ο Έλληνας). Έχοντας γίνει πλέον γνωστός στους καλλιτεχνικούς κύκλους της Ιταλίας, ο Δομήνικος θα εγκατασταθεί στη Ρώμη το 1570 στα τριάντα του χρόνια, όπου θα γνωρίσει εκεί τη δυτική πλέον τέχνη και θα διαπρέψει στις προσωπογραφίες κυβερνητών και ιδιωτών, συμβιβάζοντας στα έργα του τη Βενετική γνώση με τα ρωμαϊκά ιδανικά της εποχής του.
Το 1575 κουβαλώντας μαζί του τις βυζαντινές μνήμες και την ιταλική παιδεία και γνώση, θα εγκατασταθεί στη Ισπανία. Εκεί θα μείνει αρχικά ένα σύντομο χρονικό διάστημα στη Μαδρίτη και αργότερα, το 1577, θα εγκατασταθεί στο Τολέδο, θα παντρευτεί και θα περάσει εκεί την υπόλοιπη ζωή του ως το 1614 όπου και θα πεθάνει. Η αδυναμία προσαρμογής στο Ρωμαϊκό περιβάλλον, καθώς και το κτίσιμο του Εσκοριάλ (παλάτι) κοντά στη νέα πρωτεύουσα, τη Μαδρίτη, από τον Φίλιππο τον Β΄, πιθανότατα να ήταν οι λόγοι που οδήγησαν τον Δομήνικο να εγκατασταθεί στην Ισπανία. Στη Μαδρίτη έμεινε από το 1579 ως το 1582 και εργάστηκε αρχικά στο παλάτι, όπου ζωγράφισε «Το
Το μαρτύριο του Αγ. Μαυρικίου
μαρτύριο του άγιου Μαυρίκιου» καθώς και ορισμένες προσωπογραφίες. Η ζωγραφική του όμως δεν άρεσε στον βασιλιά Φίλιππο και έτσι ο Δομήνικος θα μετακομίσει στο Τολέδο, μια μικρή πόλη με έντονο τότε το συναίσθημα της θρησκευτικής κατάνυξης και του μυστικισμού, όπου θα βρει πρόσφορο έδαφος για να εκφράσει την τέχνη του.

Η κλειστή κοινωνία του Τολέδο θα γίνει πλέον η νέα του πατρίδα. Τα έργα του, τα οποία διαπνέονταν από το θρησκευτικό συναίσθημα και το πάθος της εποχής, θα γίνουν αμέσως αποδεκτά από τον κόσμο και θα ενισχύσουν τον Δομήνικο στις μυστικιστικές του ροπές. Στο Τολέδο θα εκτελέσει μεγάλους πίνακες για τα εικονοστάσια των εκκλησιών και θα αποθανατίσει εξαίσιες προσωπογραφίες του ισπανικού κόσμου. Μερικά από τα σπουδαιότερα έργα του είναι «Η ταφή του Κόμη Όργκαθ»
Η ταφή του κόμη Όργκαθ
(1586) που προορίζονταν για την εκκλησία του Σάντο Τόμε, «Η στέψη της Παναγίας» (1595) και «Η αγωνία του κήπου» (1595).

Ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος ήταν ο μοναδικός ευρωπαίος ζωγράφος που έδωσε τόσο μεγάλη σημασία στις ανθρώπινες μορφές, στην εκφραστική τους αξία και στην αυτονομία της χρήσης του φωτός και του χρώματος, που έκαναν τις συνθέσεις του να ξεχωρίζουν. Οι ανθρώπινες μορφές κατάφερναν μέσα από τα έργα του να χάσουν τη γήινη υπόστασή τους και να μετουσιωθούν σε οπτασίες, παίρνοντας το ανθρώπινο σχήμα για μία μόνο στιγμή. Διακρίθηκε τόσο για τις προσωπογραφίες όσο και για τις θρησκευτικές συνθέσεις, τα θέματα των οποίων (θρησκευτικών συνθέσεων) αντλούσε κυρίως από την Καινή Διαθήκη και τα βιβλικά γεγονότα. Οι φιλοσοφικές και θρησκευτικές του αντιλήψεις, καθώς και το συμβολικό στοιχείο, είναι διάχυτα και αντανακλώνται σε όλα του τα έργα, όπου μέσα από τον τελετουργικό χαρακτήρα των παραστάσεων και την έντονη ιεραρχία κατάφερνε να ενώσει σταδιακά το γήινο με το υπερβατό, εξαϋλώνοντας παράλληλα τις μορφές των συνθέσεών του και ανυψώνοντάς τες προς το πνευματικό στοιχείο.

Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 2014

Ιστορία της τέχνης - Paul Gaugouin

σύντομα μαθήματα από την Πόπη Κοκονά


Αυτοπροσωπογραφία 1893
Ο Γάλλος ζωγράφος Πωλ Γκωγκέν (Paul Gaugouin) γεννήθηκε το 1848 στο Παρίσι. Aνήκει μαζί με το Βαν Γκογκ και το Σεζάν στους επαναστάτες της τέχνης του. Με τους πειραματισμούς του επηρέασε αποφασιστικά τη μοντέρνα τέχνη του 20ου αιώνα και δίκαια ανήκει σήμερα, κατά γενική ομολογία, στην παρέα των μεγαλύτερων ζωγράφων όλων των εποχών.
Το 1891 αναζητώντας πηγές έμπνευσης σε άλλα μέρη με αρχέγονους αμόλυντους πολιτισμούς φεύγει για την Ταϊτή όπου και εμπνέεται από τον πολιτισμό και τη θρησκεία των ιθαγενών Μαόρι και ζωγραφίζει τις «Ταϊτινές» του.

«Αναχωρώ, κατά δύο χρόνια γηραιότερος, νεότερος κατά είκοσι, ακόμη πιο βάρβαρος από όσο ήμουν όταν έφτασα κι εντούτοις πιο μορφωμένος», θα γράψει αργότερα, όταν επέστρεψε στο Παρίσι όπου και έκθεσε τους πίνακές του.
Μετά όμως από μια σύντομη παραμονή θα εγκαταλείψει οριστικά τη Γαλλία το 1895 και θα φύγει για τη Νέα Ζηλανδία και ξανά για την Ταϊτή, όπου και θα ζήσει με σύντροφο την ιθαγενή Τεχούρα. Το 1901 μετακόμησε σε ένα από τα νησιά του Αρχιπελάγους της Μαρκησίας όπου και πέθανε το 1903.

Σάββατο 1 Φεβρουαρίου 2014

Τα παιδιά και η σοκολάτα

 Το βρήκαμε στην Απέναντι Όχθη  και στο Απ' όλαsos
 Τα παιδιά της σοκολάτας
Τα περισσότερα παιδιά λατρεύουν τις σοκολάτες. Κάποια παιδιά, όμως, τις απεχθάνονται. Ένα από αυτά είναι και ο Ντρίσα. Ο Ντρίσα φέρει ακόμη τα σημάδια της περιόδου που πέρασε, δουλεύοντας σε κάποια φυτεία κακάο της Ακτής του Ελεφαντοστού. Πολυάριθμα σημάδια από χτυπήματα. Ο Ντρίσα ήταν ένας «σκλάβος της σοκολάτας», ένα από τον άγνωστο αριθμό παιδιών από τη δυτική Αφρική που πωλούνται από τις οικογένειές τους ως σκλάβοι στην Ακτή του Ελεφαντοστού, τη μεγαλύτερη παραγωγό χώρα κακάο στον κόσμο. Τα υποχρεώνουν να εργάζονται χωρίς να τα πληρώνουν, τα χτυπούν όταν αυτά εκδηλώνουν κάποιες αντιρρήσεις τους και τα εγκαταλείπουν, όταν αρρωσταίνουν. Ο Ντρίσα εργαζόταν 18 ώρες την ημέρα, έτρωγε ελάχιστα και το βράδυ κοιμόταν κλειδωμένος σ΄ ένα μικρό δωμάτιο. Τα χτυπήματα που δεχόταν ήταν αρκετά για να τον «πείσουν» να συνεχίσει. Οι «σκλάβοι της σοκολάτας» που χρησιμοποιούνται στην Ακτή του Ελεφαντοστού προέρχονται, κατά κύριο λόγο, από το Μάλι, το Μπενίν, το Τόγκο και την Κεντροαφρικάνικη Δημοκρατία. Οι πληροφορίες που υπάρχουν, ωστόσο, γι΄ αυτά είναι λιγοστές και συγκεχυμένες. Η Ακτή Ελεφαντοστού αποτελεί την πρώτη σε παραγωγή κακάο χώρα του κόσμου αφού εξάγει το 40%του συνόλου της παγκόσμιας παραγωγής. Οι χαμηλές τιμές του κακάο οι οποίες συνεπάγονται φθηνά εργατικά χέρια ωθούν τους παραγωγούς στην εκδούλευση μικρών παιδιών ώστε να ανταπεξέλθουν στον εξοντωτικό ανταγωνισμό. Οι ΗΠΑ υπολογίζουν πως περισσότερα από 109.000 παιδιά στην Ακτή Ελεφαντοστού δουλεύουν υπό τις χειρότερες συνθήκες παιδικής εργασίας ενώ περίπου 10.000 εξ αυτών είναι θύματα πορνείας και δουλεμπορίου. Δεκαοκτώ με τριάντα μήνες μετά το φύτεμα, τα κακαόδεντρα, που μπορεί να ξεπεράσουν και τα επτά μέτρα σε ύψος, αρχίζουν να δίνουν τον πολύτιμο καρπό, καθιστώντας την Γκάνα την δεύτερη σε εξαγωγές στην δυτική Αφρική με πεντακόσιες εξήντα χιλιάδες μετρικούς τόνους παραγωγή (2005) και νούμερο δύο στις κακάο-παραγωγές χώρες στον κόσμο. Μαζί με την Ακτή του Ελεφαντοστού, το Καμερούν και την Νιγηρία
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...