Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2014

Παρουσίαση βιβλίου - Το ταξίδι που λέγαμε ( Αλκυόνη Παπαδάκη )

από την Βενετία Καρακάσογλου 

Αλήθεια τι ρόλο παίζει η αγάπη που λαμβάνεις στην παιδική σου ηλικία; Δύο αδελφές με διαφορά επτά χρόνων. Η μία μεγάλωσε με όλη την αγάπη από τους γονείς της και τα πλούτη τους. Η άλλη με το που γεννήθηκε χάνει τη μητέρα της, της οποίας τον ρόλο αναλαμβάνει η ανύπαντρη και δύστροπη θεία. Ο μπαμπάς ξεχνά τις ευθύνες του και ζει σαν σκιά. Η μια κόρη θα μεγαλώσει και θα αντισταθεί σε κάθε τι λογικό και προβλέψιμο. Η άλλη θέλοντας να πάρει αγάπη και όλα όσα στερήθηκε από μικρή θα κάνει συνεχώς λάθος επιλογές. Η πορεία τους τόσο διαφορετική και όμως πάντα θα βρίσκεται σε παράλληλα μονοπάτια. Ένας λάθος σύντροφος θα καταστρέψει μια για πάντα την ζωή που κάποιος είχε ονειρευτεί. Στο τέλος τι θα μείνει άραγε; Οι δύο αδελφές θα βρεθούν ξανά στα βαθιά γεράματα και θα ανατρέξουν σε όλα αυτά που κάνανε και σε όλα αυτά που ποτέ δεν τόλμησαν να κάνουν. Εξαιρετικό ψυχογράφημα ακόμη μια φορά από την Αλκυόνη Παπαδάκη!

Σάββατο 25 Ιανουαρίου 2014

Ιστορία της τέχνης

σύντομα μαθήματα από την Πόπη Κοκονά.


Πάμπλο Πικάσο, ισπανός ζωγράφος και γλύπτης, είναι ο διασημότερος σύγχρονος καλλιτέχνης με τη μεγαλύτερη επίδραση στην τέχνη της εποχής μας. Σε ηλικία 12 χρόνων είχε παρουσιάσει τους πρώτους του πίνακες στο στυλ των παλιών δασκάλων. Σε ηλικία 15 χρονών πετυχαίνει
Το παιδί με το περιστέρι


θριαμβευτικά στη Σχολή Καλών Τεχνών της Βαρκελώνης. Το 1900 εγκαθίσταται στο Παρίσι. Η πρώτη του έκθεση στον Βολλάρ έγινε το 1901 και παρουσίασε σε αυτήν συνθέσεις με σκηνές από καμπαρέ και ιπποδρόμια.
Το 1904 εγκαθίσταται στο περίφημο "Μπατώ Λαβουάρ", ένα ξύλινο σπίτι και συνδέεται με παρισινούς καλλιτέχνες και ποιητές όπως οι Μαξ Ζακόμπ, Σαλμόν, Απολινναίρ, Μπρακ και Ντεραίν και δουλεύει τα πρώτα του γλυπτά. Ζωγραφίζει τώρα σε μια λιτή και αβρή χρωματική γκάμα τα μελαγχολικά εκείνα πρόσωπα που χαρακτηρίζουν τη "μπλε περίοδο".
Αρλεκίνος
Ακολουθούν οι πίνακες με τους Αρλεκίνους, τους ακροβάτες του τσίρκου που θυμίζουν έναν κόσμο μυστηριακό, σχεδόν μαγικό.
Εγκαταλείποντας το μπλε χρώμα, περνά στο ροζ, είναι η "ροζ περίοδος". Αυτή η περίοδος διαρκεί πολύ.Το 1907 ζωγραφίζει τον περίφημο πίνακά του Δεσποινίδες της Avignon που αποτελεί
Οι δεσποινίδες της Avignon
 σταθμό στην ιστορία της σύγχρονης τέχνης.

Από εδώ ξεκινάει το νέο κίνημα του Κυβισμου.. Πίνακές του βρίσκονται στα μεγαλύτερα μουσεία και πινακοθήκες του κόσμου και το έργο του άσκησε τη βαθύτερη επίδραση στη ζωγραφική του αιώνα μας. "
Γκουέρνικα

Σάββατο 18 Ιανουαρίου 2014

Aν ανοίξεις τα μάτια σου

από το ιστολόγιο Αόρατη Γωνιά


Αυτό που μπορώ να σου πω είναι ότι η ζωή για τον καθένα είναι αυτό που έχει στο μυαλό του. Αυτό που βλέπει, αυτό που νιώθει, που αντιλαμβάνεται, αυτό στο οποίο συμμετέχει.
Ξεκινώντας μ'αυτή τη βάση, ζωή μπορεί να είναι για κάποιον ένα κουτί, ένα κλουβί, ένα δάσος, ο ουρανός, η θάλασσα, το σύμπαν, κοκ. Τι εννοώ μ'αυτό: πολλές φορές έχω δει ανθρώπους να βιώνουν ακριβώς ίδιες καταστάσεις με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Να σου φέρω δύο ακραία παραδείγματα αληθινά: γονείς που έχασαν το παιδί τους. Άλλοι μίσησαν το Θεό , τους ανθρώπους, τη ζωή και άλλοι Τον αγάπησαν περισσότερο, όπως και τους ανθρώπους και τη ζωή. Το δεύτερο παράδειγμα, μια σοβαρή επαγγελματική αποτυχία (απόλυση): άλλος την αντιμετώπισε με γενναιότητα, υπομονή και οπλίστηκε με κουράγιο και άλλος έπεσε σε κατάθλιψη παραιτούμενος απ΄τη ζωή.
Προσπαθώ να σου δώσω να καταλάβεις ότι ο καθένας μας, διαφορετικός απ'τους άλλους, έχει μια παγιωμένη άποψη της ζωής. Όμως, πιστεύω πως η ζωή είναι ένα μέρος γεμάτο περιπέτεια, όνειρα κι αγάπη. Δε σημαίνει ότι θα χαμογελάμε ασταμάτητα (αυτό δεν είναι ζωή, αλλά υποκρισία!) ούτε ότι θα'μαστε κοινωνία αγγέλων. Όμως, αν ανοίξεις τα μάτια σου θα δεις μια πραγματικότητα διαφορετική απ'αυτή που εγκλωβίζεσαι.
Αν βάλεις λίγο συναίσθημα στη ζωή σου (πόσο όμορφα τα περιγράφει ο γέροντας Πορφύριος), λίγη αγάπη, λίγη δημιουργικότητα και φαντασία, τότε θ'αναπροσαρμόσεις τη ματιά σου και θα συγκλονιστείς. Θ'αρχίσεις να ζεις ξανά και να ελπίζεις ξανά. Θα ονειρεύεσαι ξανά. Κλείνω μ'ένα απόσπασμα του Λέο Μπουσκάλια: 
Υποθέτουμε πως η πραγματικότητα είναι αυτό το κουτί που μας βάλανε μέσα, κι όμως σας βεβαιώνω πως δεν είναι έτσι. Ανοίξτε την πόρτα κάποτε και κοιτάξτε τι υπάρχει έξω. Το όνειρο του σήμερα θα είναι η πραγματικότητα του αύριο. Κι όμως έχουμε ξεχάσει να ονειρευόμαστε.
by antasemer

Δευτέρα 13 Ιανουαρίου 2014

Τα έξι χαρακτηριστικά των καλών μαθητών

Το ιστολόγιο einai2030, το οποίο παρακολουθούμε, δημοσιεύει σήμερα το παρακάτω άρθρο που αντιγράφουμε αυτούσιο. Ο σύνδεσμος που προτείνει είναι της εφημερίδας The independent και αν γνωρίζετε καλά αγγλικά μπορείτε άνετα να το διαβάσετε ολόκληρο.


Εξι χαρακτηριστικά των καλών μαθητών. Μόνο των μαθητών όμως;


keatingΧωρίς πολλά-πολλά, πατήστε για να διαβάστε ποια είναι έξι από τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά που, όπως λένε οι έρευνες, πρέπει να έχει σήμερα ένας καλός μαθητής για να πάει καλά στο σχολείο:
1. Χαρά για την ζωή
2. Ελαστικότητα & ευελιξία
3. Αυτοέλεγχο
4. Εντιμότητα
5. Δύναμη, ηθική & πνευματική
6. Καλοσύνη
Η δική μας ερώτηση, είναι: μόνο τον καλο μαθητή χαρακτηρίζουν αυτά; ή μήπως πρέπει να χαρακτηρίζουν, πάνω απ’ όλα, και τον καλό πολίτη;

Παρασκευή 10 Ιανουαρίου 2014

Παρουσίαση βιβλίου " ...καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς" (κόμικς) βασισμένο στο βιβλίο του Χρόνη Μίσσιου

από την Βενετία Καρακάσογλου

Ο Χρόνης Μίσσιος γεννημένος το 1930 στην Καβάλα θα μετακομίσει με την οικογένεια του στη Θεσσαλονίκη όπου θα
αναγκαστεί να γίνει μικροπωλητής στο λιμάνι από 8 ετών, μιας και ο πατέρας του έχει συλληφθεί ως συνδικαλιστής. Λίγο αργότερα ο Ερυθρός Σταυρός θα τον στείλει στα Γιαννιτσά λόγω της μεγάλης πείνας της κατοχής. Θα γυρίσει 2 χρόνια αργότερα στην συμπρωτεύουσα, όπου και θα γίνει μέλος του Δημοκρατικού στρατού. Το 1947 θα συλληφθεί, θα βασανιστεί και κάθε μέρα επί 9 μήνες θα ξυπνά ξέροντας ότι θα είναι η τελευταία του, μιας και καταδικάστηκε σε θάνατο. Από τυχη θα γλιτώσει, αλλά θα περάσει τα υπόλοιπα 21 χρόνια του στις φυλακές. Όταν θα αποφυλακιστεί αργότερα θα σταλεί στη Μακρόνησο και στον Άη Στρατη. Από το 1962έως το 1967 θα ζήσει την περίοδο της ελευθερίας του ως μέλος της νεολαίας της ΕΔΑ, μέλος της 5μελούς γραμματείας της νεολαίας Λαμπράκη και ιδρυτικό μέλος του ΠΑΜ. Θα ξανασυλληφθεί με τα Απριλιανά και θα βγει οριστικά το 1973. Το 1985 θα εκδοθεί το ομότιτλο βιβλίο του το οποίο θα γίνει απίστευτα γνωστό. Θα πεθάνει το 2012 λίγο πριν εκδοθεί η συγκεκριμένη έκδοση του βιβλίου του σε κόμιξ. Το βιβλίο αυτο μας εξιστορεί με ωμό τρόπο και άκρως ρεαλιστικό την ζωή του στις εξορίες και τις φυλακές και το σύντομο διάστημα που έζησε ελεύθερος αλλά κυνηγημένος.

Τρίτη 7 Ιανουαρίου 2014

Ο πολύτιμος χρόνος των ώριμων ανθρώπων

Ένα απόσπασμα από έργο του Βραζιλιάνου Ποιητή, Συγγραφέα, δοκιμιογράφου, φωτογράφου και μουσικολόγου, του Mario de Andrade (1893 – 1945).
«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ό,τι έχω ζήσει έως τώρα…
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.
Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.
Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.
Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.
Μισώ να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την επικεφαλίδα.
Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται… Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα…
Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια
Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.

Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων…
Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν…Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απʼόσες έχω ήδη φάει.
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.
Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ…»
Πηγή http://enallaktikidrasi.com/
by anta semer 
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...